'Ik werk met mijn hoofd én met mijn hart'

Ook al kan de patiënt niks zeggen, de blik in de ogen straalt dankbaarheid uit. Dat maakt mijn hele dag goed.

Ik ben Ingrid Ruijters (54), werk in Zuyderland en ben  in 2019 begonnen aan de verpleegkundige opleiding. Het bevalt uitstekend. Bij de eindbeoordeling van het eerste jaar schreef een leraar: ‘Inge, je bent een verpleegkundige in hart en nieren. Ga zo door!’ Dat geeft een supergoed gevoel van binnen.

Toen de kinderen wat groter waren, ben ik bij Zuyderland begonnen in de Schoonmaak. Daarna heb ik zelf studies gevolgd om hogerop te komen. Via administratief medewerker en polikliniekassistente, kwam ik terecht bij de Spoedeisende hulp. Daar heb ik 12 jaar gewerkt, eerst als baliemedewerkster en daarna als doktersassistente. Onder begeleiding van een verpleegkundige mocht ik meehelpen met het uitvoeren van controles en het maken van hartfilmpjes. Ik had geproefd aan het beroep van verpleegkundige en wou meer. Dus ik besloot ervoor te gaan. Ik koos voor een verpleegkundige opleiding die bestaat uit een combinatie van werken en leren. In september 2019 liep ik mijn eerste stage op een verpleegafdeling. Als leerling-verpleegkundige heb je net wat meer tijd dan een gediplomeerde verpleegkundige. Die tijd benut ik goed. Ik kan de patiënt in alle rust wassen en de huid met een crème insmeren. Ook al kan de patiënt niks zeggen, de blik in de ogen straalt dankbaarheid uit. Dat maakt mijn hele dag goed.

Ik had geproefd aan het beroep van verpleegkundige en wou meer. 

In het voorjaar van 2020 kreeg ik de vuurdoop op een afdeling met corona patiënten. Wat ik daar heb meegemaakt was heel erg triest. Het klinkt misschien vreemd, maar er waren ook hele mooie momenten, zoals de collegialiteit tussen medewerkers. Het hele ziekenhuis vormde één groot team. Iedereen hielp daar uit waar hulp nodig was. Dat geeft een geweldig gevoel.

Werken in de zorg zit bij ons in de familie. Mijn moeder (88) was verpleegkundige en mijn dochter is doktersassistente. Op de Spoedeisende hulp belde ze me een keer op en vertelde dat ze een man had gereanimeerd. Ze vroeg zich af of die nog leefde. Dat is vertrouwelijke informatie en die mocht ik haar uiteraard niet geven. Dus ik heb de familie gevraagd en die gaf toestemming dat ik mijn dochter kon vertellen dat de patiënt nog leefde. Geloof me, we waren allebei zo trots als een pauw.

Mijn werk is ontzettend mooi. Ik werk met mijn hoofd én met mijn hart. Als ik maar één iemand met mijn ervaring over de streep kan halen om te kiezen voor een beroep in de zorg, dan ben ik dik tevreden.
 

Ben jij geïnteresseerd in een loopbaan binnen zorg en welzijn? Het loopbaanloket helpt je graag op weg!