Ik weet wat ik wil en dat is naast mensen staan
| Carrièreswitcher | Herintreder | Zorgprofessional | Mondriaan
| Carrièreswitcher | Herintreder | Zorgprofessional | Mondriaan
Nieuwsgierig wandelde Dionne als stagiaire bij Begeleid en Beschermd Wonen (BW) naar binnen, geen idee nog wat ze kon verwachten. De verschillende doelgroepen en woonvormen, überhaupt het werken in de psychiatrie... Ze moest het allemaal nog gaan ontdekken.
Inmiddels heeft ze als agogisch werkende al een aardig rondje beschermd en begeleid wonen gemaakt en is ze naar eigen zeggen 'persoonlijk enorm gegroeid'. Dionne: "Ik weet wat ik wil en dat is naast mensen staan.”
“Ik wilde graag mensen helpen maar wat dat precies inhield? Daar moest ik nog achter komen, ik was pas 17”, vertelt Dionne. "Ik rolde door de opleiding Maatschappelijke Zorg heen, liep mijn stages en deed vooral veel ervaring op in de verzorging. Toen ik besloot om verder te leren, Social Work, realiseerde ik mij in het derde jaar dat ik meer wilde. Meer ontwikkelingsgericht werken, meer in contact zijn met mensen. Ik dacht na en kwam uit op een stageplek bij Mondriaan. Dat kon wel eens interessant zijn ook al had ik niet echt een beeld van de praktijk. Maar dat zou later wel komen, daar is een stage ook voor. Dus daar ging ik, blanco maar met veel zin om de praktijk te gaan ontdekken.”
“Ik maakte kennis met begeleid en beschermd wonen. Verspreid over meerdere huizen wonen groepjes volwassenen met verschillende problematieken bij elkaar. Ieder met z’n eigen proces maar allemaal met hetzelfde doel om uiteindelijk zo zelfstandig mogelijk te kunnen wonen en leven. Soms is dit groepswonen nodig voordat iemand de stap naar huis of naar een andere (zelfstandigere) woonvorm kan maken. De begeleiding, structuur, sociale aspecten. Ik vond het gelijk interessant werk: de groepsdynamiek, contact maken, vertrouwen opbouwen.
Het werd een mooie kennismaking met de psychiatrie en in het bijzonder met begeleid en beschermd wonen. Zeker smaakte het naar meer maar eerst moest ik nog afstuderen. Omdat ik al voor een aantal uren bij de BW werkte was het niet handig om daar, op mijn werkplek, een afstudeeronderzoek te doen. Na wat rondmailen kon ik terecht bij Mondriaans Bemoeizorg. Dat was dan weer het voordeel van een grote organisatie en voor mij een leerzaam uitstapje.”
"Het is belangrijk om op een gelijkwaardige en respectvolle manier het contact te blijven opzoeken"
“Met mijn diploma Social Work op zak startte ik met een volgende uitdaging: individueel wonen binnen een beschermde woonvorm. Bewoners met een eigen appartement, voordeur en ja, ook een eigen deurbel. Opendoen was geen vanzelfsprekendheid. Het was even een omslag voor me, ik was het groepswonen gewend waarbij je de bewoners geregeld tegenkwam in huis. Nu ging ik op huisbezoek. Hoe moest ik dat aanpakken? Hoe kon ik - naast de vaste medicatiemomenten waarop ik de bewoners zag - het contact aangaan? En inderdaad, wat als iemand niet open zou doen?
Het leek op ambulant werk maar dan met de nabijheid van een kantoor. Dat was prettig. Als ik me zorgen maakte, bijvoorbeeld omdat er niet werd opengedaan, was er altijd een collega in de buurt en kon je samen overleggen. Ik leerde al snel hoe belangrijk het was om vaak je gezicht te laten zien. Om op een gelijkwaardige en respectvolle manier het contact te blijven opzoeken. De ene bewoner wil veel contact, de ander niet of weinig. Het gebeurde wel eens dat het contact leggen lang duurde en dat uiteindelijk bleek dat iemand er juist véél behoefte aan, maar niet zo goed durfde."
“Na een paar jaar had ik de mogelijkheid om weer terug te keren naar het groepswonen. Ik moest er even over nadenken want ik had het super naar mijn zin op mijn werkplek. Maar ik dacht ook: ik ben nog jong, het is goed om meerdere plekken te zien en mezelf te blijven ontwikkelen. Ik liet een fijne plek achter maar kreeg er ook een fijne voor terug op bekend terrein: het groepswonen binnen een BW. Dit was toch ook weer erg leuk, om te zien hoe bewoners zich ontwikkelen in een groep. Met alle dynamiek - zowel onderling als in de groep, maar ook tussen de groepen - die daarbij hoort. Onze bewoners zijn heel divers, zowel qua problematiek als zelfstandigheid. Voor sommigen is een langer verblijf nodig, anderen werken een aantal maanden aan hun leerdoelen en vertrekken dan weer. De opzet van de groepen is dan ook verschillend. Daar waar de ene groep de nabijheid van ons kantoor nodig heeft, is de andere juist heel zelfstandig. We kijken goed wie we waar plaatsen, past het? Soms switchen we, als bijvoorbeeld blijkt dat iemand meer zelfstandigheid aankan en beter in een andere groep past. Daar betrekken we iedereen dan bij."
"Ik heb mezelf enorm kunnen ontwikkelen, daar heb ik veel profijt van"
Uiteraard is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Als iemand niet goed in z’n vel zit heeft dat vaak ook effect op de groep en dat leidt wel eens tot onenigheid of een escalatie. Dan moet je wel eens directief zijn, maar juist wanneer iemand hoog in zijn emotie zit is het belangrijk om het contact te behouden: ik ben er voor je. Er ontstaan natuurlijk net zo goed ook vriendschappen tussen bewoners. ‘Even bij de buren op de koffie’.”
“Ik heb mezelf de afgelopen jaren enorm kunnen ontwikkelen als professional en collega, maar ook persoonlijk. Daar heb ik veel profijt van. Ik weet meer wat ik wil en hoe ik mezelf wil profileren als collega maar ook als mens daarbuiten. Ik weet hoe ik in het leven sta en wat ik wil: op een open en gelijkwaardige manier naast mensen staan. Inmiddels ben ik doorgegroeid naar de functie van agogisch werkende 1. Voor een deel draai ik nog mee in de groep, daarnaast zorg ik voor continuïteit. Ik ben een aanspreekpunt voor collega’s en bewoners en zorg ervoor dat contact met bijvoorbeeld een FACT-team of ander behandelteam goed verloopt. Komt er een nieuwe bewoner dan zorg ik ervoor dat de overdracht goed verloopt en dat de begeleiding opgepakt wordt. De rode draad, zeg maar. Die houd ik in de gaten zodat alle processen goed verlopen. Het geeft me veel voldoening, uitdaging en de nodige afwisseling.
Ook leuk in mijn huidige functie is het begeleiden van stagiaires. Ik zie mijn eigen bewandelde pad terug: blanco binnenkomen, ontdekken hoe mooi en boeiend de psychiatrie is, groeien en dan blijven. Hartstikke leuk om te zien en daar mijn steentje aan bij te dragen.”
'Als je dicht bij jezelf blijft kun je ver komen'
“Het mooiste aan mijn werk? Ja, dat is toch echt het begeleiden en ondersteunen van mensen met een psychische kwetsbaarheid in het bereiken van hun leerdoelen. Om hen te ondersteunen in hun proces. Als ik zie hoe iemand die moeilijk contact maakt met anderen toch op z’n eigen manier kan meedraaien in een groep, stemt me dat blij. Er gebeurt zo veel moois in ons werk!
Een fijn team om je heen, goed contact met je collega’s is natuurlijk van een grote meerwaarde. Een fijn team om je heen, goed contact met je collega’s is natuurlijk van een grote meerwaarde. Mijn team is een leuke mix van jong en oud, van net afgestudeerd tot bijna met pensioen of soms met een heel andere werkachtergrond. We zijn er voor elkaar en er heerst een prettige, ongedwongen sfeer. Fijn is dat. Geregeld doen we leuke dingen samen, een avondje stappen of een dagje pretpark. Wie mee wil gaat mee en wie daar geen behoefte aan heeft, ook helemaal prima. Want waar het natuurlijk echt om draait is de teamspirit op de werkvloer. Dat wat je voor elkaar doet en over hebt, dat doet het ‘m. Net zo belangrijk is het bespreekbaar maken van dingen: Zit je goed in je vel? Ben je nog tevreden? Wat heb je nodig? We zijn geen robots, hè. Als hulpverlener neem je jezelf mee, je bent je eigen instrument dus het is belangrijk dat je je goed en veilig voelt in je werk. Als je dicht bij jezelf blijft kun je ver komen.”
Bron: Mondriaan
